පොඩ්ඩාට ගැරහීම..

ලියන්න දෙයක් නෑතුව ලෝකේ පෙරලන්න හිත හිත ඉන්නකොට මුහුනු පොතෙන් හම්බුනා නේ කතාවක්.
මගේ කිරිබොන කාලෙ ඉදන් ඉන්න යාලුවෙක්.(එයා ගීත් කියල කියමුකෝ) කාලයක් අතුරුදහන් වෙලා ඉදල මේ ලගදි (දෑන් මාස 6කට විතර කලින්)මට ආයි හම්බුනා.
කොල්ල දෑන් ලොකු වෑඩ නෙ කරනෙනේ. සා.පෙ. ඉවර උන ගමන්ම NIBM ගියා. අපි තාම උසස් පෙළ කරන්න dhuk විදිනකොට දෑන් ගීත් NIBM එකේ එයාට වඩා අලි වයස පප්පලාට උගන්නනවා. කතාව එතන නෙවේ.
අද ටිකක් වෙලා අපි 2න්නට ඕප දුප කත කරන්න වෙලාවක් අහු උනා.අනේ කියවන්න ගත්ත වෙලාවෙ ඉදන් කොල්ල දුකෙන්. පොඩි කාලෙ ඉදන්ම යාලුව දුකෙන් ඉන්නකොට මට තේරෙනව නේ.ඈහුවම නෑම කියුව.මාත් අතෑරියෙ නෑ.ටිකක් සද්දේ දෑම්ම(දන්නෝ දනිති මගේ සද්ද ගෑන ) හිහ් හිහ් හිහ්... මම ඉතින් අක්ක නේ... ඔන්න එතකොට කියුව හේතුව.
ගීත් දෑන් NIBM එකේ කරන විශයන්ම තමාලු එයාගේ අයියාත් කරන්නේ.අයියා කියල තියනව කියන්නෙ NIBM එක ඈතුලෙදි කතා කරන්නවත් එප කියල ලු. ගීත් ඉස්සර ඉදන්ම අයියට මාර ආදරේයි. ඉතින් එහෙම කුවම දුකයි නේ. තව හේතුවක් කියුව.
එයාගෙ පන්තියේ ඔක්කෝම පුත්තල්ම් බූරුවූ 7,8කගේ වයසලු. ඉත්න් හැමෝම මොනව හරි අහ ගන්න ඕන උනම විතරලු මේ පොඩි එකා ලගට එන්නේ. (පව් නැද්ද මන් අහන්නේ) ගීත් හිතන්නේ එය තනි වෙල කියල. පව්.
මට ඒ කතවේ තේරුන එකම දේ ලම්කාවේ අපේ සාමන්ය ගතිය විතරයි... පොඩි එකෙක් තමන්ට වඩා හොත තැනකට එන්න හදනකොට එයාව පාගල දාන්න හදනව. මොකත ඒකෙන් තමන් ඉන්නේ පහත් තැනක කියල හැමෝම දැන ගන්නව නේ.. ගීත් ගේ සහොදරයගේ ඉදන්ම තියේන්නේ ඒ ගතිය.. අනේ මන්ද.. කවද අපේ අය හැදේයිද කියලා..